We waren nog niet heel lang aan het proberen zwanger te raken maar toch was het elke maand spannend! Na ongeveer 3 of 4 maanden (mijn vriend denkt hier anders over) op kerstochtend kreeg ik het mooiste kerstcadeau wat ik mij wensen kon! De zwangerschapstest was positief! Ik was nog maar twee dagen over tijd maar vooral om mezelf niet gek te maken, om vervolgens na een week toch teleurgesteld ongesteld te worden deed ik een test. Het was nog wel heel vroeg dus het streepje was erg licht maar hij stond er wel! Veel van mijn vriendinnen hebben meerdere test gedaan maar ik niet. Ik durfde niet. Ik wilde niet van mijn roze wolk af komen en zolang ik geen bloedingen zou hebben moest het wel goed zitten.
Ik moest het mijn vriend nog vertellen
Hij sliep nog toen ik om 6:00 ‘s ochtends de test deed, rond 9:00 kon ik echt niet meer wachten en ben ik naar boven gegaan om het hem te vertellen. Ik hoefde niks te zeggen hij zag het aan mijn hele houding, gezicht en uitstraling! Hij zei, ben je zwanger? En toen was ie stil, hij werd net wakker en heeft ‘s morgens meer tijd nodig om wakker te worden dan ik. Kortom het duurde even voor het mooie nieuws echt binnen kwam. En nu met 25,5 week zwanger vind hij het nog lastig beseffen maar daar vertel ik jullie vast later meer over.
Ondanks dat het nieuws nog moest “landen” waren we super blij!
De eerste kwaaltjes
Omdat ik anders ongesteld moest worden dacht ik dat ik een soort menstruatiepijn had, dat mijn baarmoeder nog aan het bedenken was of zij het vruchtje zou afstoten of zou laten nestelen. Later kwam ik erachter dat het dus het nestelen was, de eerste weken leefde ik thuis met een kruik aan mijn buik vast. Als dit het is dacht ik nog…dan is het prima te doen…tot ik in januari ook last kreeg van mijn borsten, mijn vriend hoefde er maar naar te kijken en ze deden al pijn! En als klap op de vuurpijl begon de misselijkheid. Eerst met alleen een ochtend later mondde dat uit tot de hele dag! Dit hield aan tot in elk geval week 13/14. Hoe ik de misselijkheid de baas werd is een verhaal voor een andere keer!
Waar ik wel tegenaan liep is dat er zoveel dingen zijn waar niemand over praat zoals die pijn van de groeiende borsten. Waarom praten we hier niet over? Ook niet als vrouwen onder elkaar? Ja als zwangere vrouwen onder elkaar wel maar waarom niet ook al voor die tijd? Waarom praten we daar niet over met de vrouwen die nog geen kinderen hebben? En misschien wel een kinderwens hebben en graag weten wat hun te wachten staat? Vergeten “wij zwangeren” deze pijntjes gewoon of willen we er liever niet over praten? Vooral in de eerste “geheime” weken maakt alles je onzeker en zijn dat soort dingen fijn om te weten dat iets normaal is, vond ik tenminste!
Waar liepen jullie tegenaan in die eerste weken? Of als je nog geen moeder bent maar wel een kinderwens hebt, wat zou jij wel of juist niet willen weten?
Ik ben benieuwd naar jullie reacties!
Fijne week en een warme groet,
Cece
Cece’s blogs 
Geef een reactie