Daar keken we zo naar uit! Vooral voor mijn vriend omdat hij nog niks zag of voelde en niet zo goed wist wat hij er mee moest. Ik was natuurlijk misselijk, had buikpijn en de hormonen gierde door mijn lijf! Maar toch blijft het moeilijk te bevatten voor de man. Nog zoiets naast al die gekke kwaaltjes, waar niet vaak echt over gesproken wordt tot je er midden in zit!
Op 11 januari hadden we onze eerste afspraak. Ik had zelf en telefonisch met de verloskundige al een berekening gemaakt over hoeveel weken ik zwanger zou moeten zijn.
Eenmaal daar, je moet met een volle blaas komen…ik was natuurlijk wezen plassen voor ik weg ging, iets met gewoonte, daarom kon ze uitwendig dus niks zien. Dat betekende dat ik gelijk de vuurdoop kreeg met een inwendige echo.
De uitslag was ook niet zo leuk, ze kon geen hartslag zien en het leek alsof het vruchtzakje uitgesmeerd was. Conclusie: we hebben een miskraam. We hebben ook nog de berekening doorgenomen, en ik zou echt rond 6 weken moeten zitten maar t vruchtje had de grootte van 5 weken. Het verschrikkelijkste nieuws dat je op zo’n moment kunt krijgen is dat!
We werden wel heel goed begeleid en er werd gelijk verteld wat te doen en dat ik haar altijd mocht bellen. Het was nu wachten op mijn lichaam, wat nog volop zwanger was, om de memo te krijgen dat het vruchtje was gestorven. Dat gebeurde maar niet! De donderdag erna moest ik naar het ziekenhuis voor extra controle en eventueel hulp bij de miskraam te versnellen.
Eenmaal daar, vol van hormonen dus ik begon uiteraard gelijk te huilen, dat deed ik al non stop na het eerste bericht, wilde de gynaecoloog een inwendige echo maken om te kijken waarom mijn lichaam het vruchtje niet af stootte. Zodra ze het, wat een uitgesmeerd vruchtje zou moeten zijn in beeld kreeg, keken wij elkaar verbaasd aan!
Zagen we dit goed?? Ja we zagen beide een hartslag en een hele sterke ook nog! Voor de zekerheid vraagt de dokter mij of ze een collega erbij mag roepen voor een “second opinion”. Waarop ik antwoordde JA GRAAG! Dat je daar in vol oornaad ligt maakt je dan geen fluit meer uit!
Ook zij zag een hartslag! Met z’n drie toch helemaal verbaasd, dit was deze artsen nog niet eerder overkomen, kijken we naar de hartslag! De tweede arts vraagt nog of ze mijn telefoon moet pakken zodat ik de echo kan filmen voor mijn vriend, die kon er niet bij zijn want ja, COVID-19! Dat vond ik prima en ze gaf mij mijn telefoon. De tranen stroomde nu nog harder over mijn wangen maar nu van blijdschap!
Wat bleek…we hadden een rekenfoutje gemaakt, omdat ik een hele regelmatige cyclus had zijn we daar vanuit gegaan maar in november ben ik 2 dagen eerder ongesteld geworden dan anders, maar mijn eisprong is gelijk gebleven met de voorgaande keren en kwam dus niet 2 dagen eerder zoals wel “verwacht”.
Uiteindelijk toen ik 11weken zwanger was, bleek dat we simpelweg een dag of 2 te vroeg naar de verloskundige waren gegaan! Die zich trouwens ontzettend schuldig gevoeld heeft! Wij hebben haar in elk geval nooit iets kwalijk genomen en komen nog steeds bij haar! Zonder haar was ik deze zwangerschap nooit zo goed doorgekomen!
Nu, 29 weken en 4 dagen zwanger, gaat alles nog steeds goed met ons kleine wonder! Hij beweegt vanaf het begin dat ze kunnen bewegen heel veel en goed! De placenta ligt voor daardoor voelde ik hem zelf pas later maar daar voel/zie ik hem nu gewoon doorheen bewegen. Hij heeft zelfs z’n vader al tegen zijn oor geschopt! Mijn vriend voelde hem steeds niet maar hoorde hem wel bewegen, dus hij dacht ik luister even en toen schopte onze kleine vent hem vol tegen zijn oor! Dat voelde hij wel! En nu voelt hij hem ook regelmatig, wat hij toch elke keer weer heel bijzonder vindt.
Na de emotionele rollercoaster van de eerste weken raken we er langzaamaan gewend aan het idee dat wij over een week of 11 ouders worden. Zo mooi, en toch zo onwerkelijk! Maar nu al zo trots op onze kleine man en zo veel liefde voor hem! Onze kleine boef!
Waarom ik jullie dit persoonlijke verhaal vertel? Wij vinden dat ook de minder mooie of pijnlijke kanten van een zwangerschap bespreekbaar zouden moeten zijn. Bij 1 op de 4 vrouwen eindigt de zwangerschap echt in een miskraam…maak het bespreekbaar…
Liefs,
Cece
Cece’s blogs 
Geef een reactie