Vorige week vertelde ik jullie over de eerste echo en hoe er een rekenfoutje gemaakt was waardoor wij 3 dagen lang dachten dat we een miskraam hadden. Mocht je dit verhaal gemist hebben en toch nog willen lezen, hij staat op de site onder “ De eerste echo”.
Na zo’n ervaring, het besef dat het vruchtje dus wel gezond is, hoe ga je verder? Als eerst huilend! Heel veel huilen! Van blijdschap maar ook van verdriet want je beseft je nu des te meer hoe gek je al bent op dit kleine wondertje! En hoe groot die kans is dat het alsnog mis kan gaan! Ik was toen nog maar 6 weken zwanger!
Die volgende 6 weken duurde zo lang, je wilt echt zo snel mogelijk “uit die gevarenzone zijn”. We kregen in het begin een paar extra echo’s. Helemaal niet erg, want nu kregen we elke keer de bevestiging dat onze baby gezond was! Toch werd ik al een week voor de echo ontzettend gespannen. Ik was dan zo bang om toch slecht nieuws te krijgen. Ik heb dit tot ongeveer week 18 echt hevig gehad. Daarna kwam er wat meer rust in mijn hoofd. Mijn buik groeide goed, de kwaaltjes waren aardig af genomen, ik kon weer sporten, ik voelde mij weer stukje bij beetje mezelf! Dat was zo fijn! De eerste 14 weken heb ik mij totaal futloos gevoeld, ik had wat een lage bloeddruk, wat niet erg is maar toch herkende ik mijzelf niet. Voor mijn gevoel gevoel liet mijn lichaam liet mij in de steek.
Eerst al door de rekenfout, door die dagen op de bank liggen huilen en wachten op “de miskraam” bleek ook nog eens mijn S.I gewricht schever te zijn gaan staan als dat ie al stond! Gevolg: mega last van mijn bilspier, zo erg dat ik niet kon bukken of opstaan zonder pijn. Het futloze gevoel, geen energie hebben terwijl ik altijd vol energie zit, om nog maar te zwijgen over de constante misselijkheid. Je raakt dan toch het vertrouwen in je lichaam een beetje kwijt! Na hierover gesproken te hebben met vriendinnen (via facetime want ja covid) en informatie op internet gevonden te hebben blijkt dit “redelijk normaal” te zijn in het eerste trimester. Ook zoiets waar dus niemand over praat tot je er zelf in zit en naar vraagt.
Die eerste 12 tot 14 weken waarin je aan (bijna) niemand iets verteld en je denkt op een roze wolk te moeten zitten omdat het je gelukt is zwanger te worden maar je eigenlijk op een gigantische gemengde wolk zit! Met meer paars blauw dan echt roze. Ook dat mag je niet denken/zeggen want jij wilde zwanger worden en dat is gelukt dus moet je blij zijn! En dat ben je ook echt wel, er zijn alleen ook zoveel momenten waarop je denkt; dit worden 9 lange maanden! Je voelt je ook gelijk schuldig dat je dat denkt, ja er zijn zoveel vrouwen die niet (zo makkelijk) zwanger kunnen worden. Wat we daarin vergeten is dat jij mag voelen hoe jij je voelt. Die hormonen gaan alle kanten op en hier heb je geen controle over! Ik heb het uiteindelijk allemaal maar over mij heen laten komen, een andere keus heb je niet.
Gelukkig had ik voor de S.I klachten via mijn vriendin een hele goeie fysio (Memmetiid) gevonden waar ik nu nog om de week heen ga. Van haar kreeg ik ook het advies om te blijven sporten of dit weer op te pakken. Maar wel goed naar mijn lichaam te blijven luisteren wanneer iets niet gaat of pijnlijk aanvoelt, gelijk stoppen!
Zo gezegd zo gedaan. Ik ben vanaf week 9 weer begonnen met kleine stukjes hardlopen (conditie was weg) ik moest mijzelf er echt toe zetten maar zodra ik eenmaal liep kon ik alles loslaten en zo genieten de beweging! Ik heb zelfs na 2 of 3 keer een dag gehad waarop ik liep en gewoon ineens in tranen uitbarstte, van blijdschap! Zo blij dat ik kon genieten, dat mijn lichaam mij toch niet helemaal in de steek had gelaten. In de tussentijd meldde ik mij ook aan bij zwangerschapsyoga, heerlijk ontspannen en focussen op jezelf en je baby.
Vanaf week 15 heb ik ook crossfit weer opgepakt, dit ging best goed! Ik trainde dan wel eens waar zonder gewichten (alleen de stang van 10kg) en een hoop oefeningen werden aangepast want ja sit up’s en springen mag niet. Verder ging het prima, tempo lag voor mij iets lager dan ik gewend was maar ik deed weer wat! Ik voelde mij steeds weer meer mezelf!
Een dag of 2 voor de 20weken echo kwam toch de spanning weer terug, want ja 20 weken echo! Mijn moeder ging mee want mijn vriend moest helaas werken. Voor mijn moeder toch ook wel een klein feestje want zij kreeg voor het eerst haar kleinzoon te zien! Alles was in orde en oh wat een knap ventje groeit er in mijn buik! We kregen een usb stick mee met foto’s en filmpjes, deze kon mijn vriend dan ook thuis bekijken.
Ons leventje werd nu eindelijk weer wat normaler. Ik kreeg weer vertrouwen in mijn lichaam, voelde mij weer mijzelf, plus één. Helaas heb ik nog wel last van het scheve S.I gewricht en mijn rug, daar vertel ik in een volgende blog meer over. Ondanks alle minder mooie kanten ben ik toch echt heel trots op mijn lichaam en wat zij allemaal kan en geniet ik nu echt elke seconde van dit kleine wonder in mijn buik! Wij houden nu al ontzettend veel van hem. Ik zou ook niks willen veranderen aan deze zwangerschap.
Wat ik wel zou willen is dat wij vrouwen ons niet schuldig hoeven te voelen over wat we allemaal voelen tijdens de zwangerschap! Je hoeft niet elke seconde prachtig te vinden, je mag soms best balen als het niet gaat zoals je zelf had gedacht of had gehoopt! Je bent een heel nieuw leven aan het maken en dat kost tijd/energie en vergt zo veel van jou, zowel lichamelijk als geestelijk! Omarm al je gevoelens deze periode, de positieve en de negatieve! Pas dan kun je echt genieten en wordt die wolk steeds vaker roze!
Liefs, Cece
Cece’s blogs 
Geef een reactie