Deze schijnen het zwaarste te zijn. Tot nu toe (38 wk) vind ik dat nog wel meevallen. Mijn rug doet minder zeer dan voorheen, al merk ik nu wel sneller dat het zeer gaat doen en dan vaak op andere plekken in mijn rug dan voorheen. Ik slaap nog goed. Ruim 6 tot 8 uur per nacht. Ik word wel eens wakker maar val dan meestal met een half uur tot een uur wel weer in slaap. Ik heb nog geen extreem last van maagzuur dus dat scheelt ook. Ik ben nog redelijk mobiel al kan ik niet te ver of te lang weg zijn van huis. Een klein boodschapje of een bakje koffie in het centrum lukt nog. Dan moet ik wel de rest van de dag echt rustig aan doen. De avonden worden wel korter. Rond 20:00/21:00 weet ik niet meer hoe ik moet zitten of liggen en ga ik maar gewoon op bed. Ik slaap dan ook wel vrij snel.
Gelukkig houd ik ook nog geen (extra) vocht vast, dat kan nog komen natuurlijk. Mijn voetjes hebben nog steeds hun bescheiden maatje 40, en mijn gympen krijg ik nog aan. De indalingssteken zijn minder prettig maar in mindere mate aanwezig als de innestellingskrampen. Bij die laatste kon ik nauwelijks functioneren zonder kruik of kersenpit. De steken in/bij het schaambeen zijn nog het minst. Maar daarbij denk ik dan maar dat de weeën nog erger zullen zijn en dan valt het wel weer mee.
Wellicht helpt het ook dat ik nog redelijk fit ben. Ik wandel elke dag nog met de hondjes, al zijn de rondjes niet mega groot meer. Ik probeer nog eens per week rustig te trainen. Daarover gesproken, laatst was er nog een zwangere dame aan het trainen, zij was op dat moment 39 weken zwanger! 39!!! Tuurlijk gaat dat allemaal (zowel bij haar als bij mij) niet meer zo snel en fanatiek, maar we bewegen nog. Of het ook echt klopt, ik zou het niet weten maar het geeft mij wel het gevoel dat ik daardoor wellicht minder last heb van de standaard kwaaltjes.
De hormonen zijn stabiel aanwezig haha, samen met de oplopende spanningen voor de bevalling betekend dat soms toch wat extra tranen, soms van verdriet, soms van spanning maar ook van geluk.
De bevalling, daar zien wij beide toch wel wat tegenop. Ik vooral met mijn “lage pijngrens” maar mijn vriend vindt het ook behoorlijk spannend omdat hij dus net als ik niet weet wat we kunnen verwachten. We willen beide wel aardig controle hebben over situaties of in elk geval een beetje weten wat we kunnen verwachten. Vooral voor mijn vriend die wel aardig wat ADD puntjes heeft is dit voor hem erg lastig, het niet weten wat je kunt verwachten. We hebben ons zo goed als mogelijk voorbereid en we gaan ook voor de voor mij meest ontspannen situatie. Meer dan dat kunnen we niet doen en is het “gewoon” afwachten.
Ik heb er vertrouwen in dat het linksom of rechtsom echt wel goed komt met alle goede hulp die we krijgen. Uiteraard laat ik jullie weten hoe het uiteindelijk gegaan is.
Liefs, Cece 🧡
Cece’s blogs 
Geef een reactie