Cece’s blogs

In mijn hele leven (35 jaar) heb ik 1 klein jaar geleefd zonder honden in huis. Nu ben ik inmiddels al 11 jaar honden moeder van Joey en zijn honden zus Zoë (8). Zij zijn echt mijn vriendjes, deel van ons gezin met ieder ook hun eigen rol in ons gezin.

Hoe word je “hondenmoeder”? Dat zal ik vertellen: Ik ben dus begonnen als “hondenzusje” ipv moeder. Toen mijn moeder nog zwanger was hadden mijn ouders bouviers en hadden ook regelmatig nestjes. Hier kan ik mijzelf niets meer van herinneren behalve dat wat mijn ouders verteld hebben. Ik had vanaf mijn geboorte een vaste vriend Roy. Hij was veel bij mijn moeder toen ze nog zwanger was en hij week niet van mijn zijde toen ik klein was. Zijn moeder Astar, ook onze hond vond mij iets minder leuk.

Nadat deze beide honden een lang en mooi leven hebben gehad kwam er een nieuwe hond. Mijn vader trainde deze honden net als Roy en Astar als politie honden en wij waren daarom ook vaak op “de hondenclub” te vinden. Na Roy en Astar kregen we Arras een kruising Hollandse/Mechelse herder. Hij was zo lief…voor ons! Hij verwekte ook wat pups bij een andere herder en zo kwam Rex erbij. Net zo’n lieffie als zijn pa.

Toen we gingen verhuizen naar Friesland kreeg ik mijn eigen hondje Lizzy. Zij moest een Jack Russel zijn maar ze was een stukje groter uitgevallen. Lizzy was echt mijn vriendinnetje, mijn knuffel hondje van mijn tiende tot mijn drieëntwintigste was zij mijn beste maatje. Mede daarom is ze vereeuwigd op mijn voet. Na Lizzy, ik had zoveel verdriet toen ik haar moest laten inslapen wilde ik geen hond meer. Ik wilde nooit meer zo verdrietig zijn. Maar na een jaar begon ik het toch te missen zo’n maatje die er altijd is! In die periode had ik ook net een huis gekocht en een vriendin van mijn moeder had een pup maar bleek allergisch te zijn voor hem. Ze zocht een goed huis voor hem en wist van Lizzy dus ze dacht aan mij. Na kort nagedacht te hebben heb ik volmondig JA gezegd. En zo werd ik hondenmoeder van Joey, een volgens zijn paspoort Boomer hond, wat staat voor kruising tussen twee kleine hondjes. Hij heeft wel verdacht veel van een Tibetaanse spaniël maar dan iets groter.

Na 4 jaar met zijn tweetjes te zijn geweest kwam Zoë erbij. Een iets klein uitgevallen dwergkeesje, ook wel bekend onder de naam Pomeriaan. Ze was al 8 maandjes oud toen ze bij ons kwam, ik heb haar overgenomen van mijn ex waar ik nog goed contact mee had. Hij en zijn toenmalige vriendin gingen uit elkaar en konden beide niet voor haar zorgen. Ze had verlatingsangst en ik werkte vanuit huis op dat moment. Wanneer ik niet thuis was had ze gezelschap van Joey. En zo had ik ineens twee hondenkindjes. Joey en Zoë.

Mijn vriend moest eerst wel aan de hondjes wennen, hij is/was een katten-mens. Laat ik nou allergisch zijn voor katten. Maar al snel begon ook de liefde tussen Meine, Joey en Zoë te bloeien en zijn ook zij nu zo goed als onafscheidelijk. Ik had het over hun rollen in ons gezinnetje. Nou, als een van ons verdrietig is komen ze ons troosten/opvrolijken. Wanneer het lijkt dat we “ruzie” hebben, ook al is het maar een gewone discussie, komt Joey ertussen staan/zitten en trekt de aandacht van degene waarvan hij denkt het hem meeste nodig te hebben. Onze buffer. En sinds mijn zwangerschap, rond de 15/16 weken begonnen de hondjes erg aanhankelijk te worden bij mij, meer dan dat ze al waren en richting het einde weken ze nog nauwelijks van mijn zijde. Vooral Joey is erg oplettend. Hij gaat ons zelfs achterna naar boven wanneer we daar beide zijn en vergeten de deur naar de kamer dicht te doen. Zoë is vooral heel waaks en reageert op alle “onbekende geluidjes” en mensen die langslopen. Maar ze liggen vooral graag bij mij, waar ik ook zit/lig of sta, zij liggen binnen een straal van een meter bij mij. Zelfs toen ik de anti-D spuit kreeg bleef Joey bij mij en likt mijn hand af om mij te helpen ontspannen. Ik zou niet weten wat ik zonder deze twee lieverds zou moeten! Mijn honden kindjes❤️. En beschermers van ons mensenkind❤️.

Liefs, Cece