Ze zeggen dat honden alles aanvoelen, ik denk meer dat het een kwestie is van ruiken en horen. Het gehoor is zoveel keer beter dan dat van ons waardoor ik vermoed dat ze de tweede hartslag horen. En ze ruiken de veranderingen in de hormonen die wij zwangere dames uitscheiden. Hierdoor denk ik dat het voor ons lijkt alsof ze het aanvoelen. Als je bijvoorbeeld angstig of verdrietig bent veranderd je hartslag ook hier reageren honden vaak op.
Mijn hondjes waren zo ontzettend lief! Dat zijn ze eigenlijk altijd wel maar wij konden echt merken dat ze nog meer met je meeleefde dan voorheen. Vooral de laatste weken, ze wijken nog nauwelijks van mijn zijde. De kleine muis (zo noemen we de dwergkees liefkozend) ligt graag tegen mij aan, mijn arm, been, buik of billen maakt haar niet uit. Wanneer ze tegen mijn buik aan ligt reageert er in mijn buik iemand op haar. Al vanaf het begin dat ik de baby voelde en zij tegen mij aan ging liggen deed hij dit.
Toen ik net over de 39 weken was was er een dag dat meneer minder actief was, hij reageerde ook maar licht op mijn “gepor”. Maar mevrouwtje ging blaffen en ineens leek de baby een octopus en kwam aan alle kanten met zijn voeten door mijn buikwand heen! Weet ik ook gelijk mijn plek als moeder. Nu al 2 handen of eerder voetjes op één buik die twee. Ik ben daarom ook zo benieuwd hoe ze op elkaar reageren wanneer hij geboren is. Dit zelfde had ik vroeger ook, schijnt. Mijn ouders vertelde altijd dat Roy, onze bouvier, tijdens mijn moeder haar zwangerschap met zijn hoofd op haar buik ging liggen. En dat hij zelfs het vruchtwater (mijn moeders vliezen braken in de gang) volledig had opgelikt toen mijn ouders in de haast naar het ziekenhuis reden. Mijn vader zou na de bevalling naar huis zijn gereden om de gang schoon te maken, bleek dit dus “al gedaan” door de hond.
Onze boomer ligt niet echt vaak tegen mijn buik aan maar wil wel graag binnen mijn hand of voet bereik blijven. Hij wil ook nog wel tegen mijn benen aan gaan liggen. Ik lig veel op mijn zij in foetus houding dus echt naast mijn buik past hij niet. Zodra ik op sta, ergens anders zit of sta zorgt hij dat hij mij kan zien. Hoe diep hij ook lijkt te slapen hij draait zich om naar mij toe of komt naast mij liggen. Sinds exact week 39 piept hij ook soms zomaar… hij heeft dan al gegeten en is uit geweest (dit zijn normaal redenen om mijn aandacht te trekken doormiddel van piepen) maar toch piept hij dan even. Hij heeft ook een hele dag niet gegeten en alleen maar bij mij gelegen. Of hij gewoon niet fit was of iets “voelde” aankomen, dat zullen we nog zien (ik type dit met 39+3, ruim een week later…nog niks, hij was gewoon niet fit).
Omdat de honden zo’n groot deel van ons leven/gezin zijn hebben wij ook samen besloten om de honden aanwezig te laten zijn bij de bevalling. Dit vooral omdat ze al zo betrokken zijn tijdens de zwangerschap. Maar ook zodat ze gelijk wennen aan de baby. Ik heb hier en daar gelezen dat als je de honden thuis houdt je ze dan in en andere kamer moet doen zodat ze niet in de weg lopen…dit is wel het laatste wat je moet doen! Dan voelen ze zich namelijk buitengesloten en kunnen ze zelfs een afkeer krijgen voor het kindje. Wij hebben de verloskundige en de kraamhulp gelijk al laten weten dat de honden in dezelfde ruimte blijven. Mijn vriend bijvoorbeeld, vindt de bevalling net zo spannend als ik maar hij zou ook heel veel aan de hondjes kunnen hebben tijdens de bevalling. Zij kunnen hem altijd heel goed gerust stellen en mij ook. Wij worden beide altijd heel rustig van hun aanwezigheid. De verloskundige en kraamhulp hebben er ook niets op tegen dat ze erbij zouden zijn. Ze zijn immers onderdeel van het gezin. We wachten rustig af hoe het allemaal gaat lopen. Inmiddels 40 weken en 5 dagen zwanger…
Helaas ben ik met 41 weken niet thuis maar in het ziekenhuis bevallen. De hondjes waren redelijk van slag toen wij hals over kop naar het ziekenhuis gingen. Twee dagen na de geboorte waren ze gewend en was alles goed! Gelukkig!
Liefs, Cece
Cece’s blogs 
Geef een reactie