Cece’s blogs

In mijn vorige blog heb ik jullie verteld hoe mijn bijna burn-out is ontstaan en hoe ik erachter kwam. Ik noem het een bijna burn-out omdat het echt niet veel scheelde voor het een volwaardige burn-out was. Deze keer zal ik proberen uit te leggen hoe ik mij voelde en hoe ik hieraan gewerkt heb.

Gevoel

Ik snapte niet zo goed dat ik zo gestrest kon zijn dat ik bijna in een burn-out zou zitten! Natuurlijk waren er dagen meer stressvol dan anderen maar echt gestrest was ik nooit althans niet zo dat het na een heerlijke yin-yogales of een lekker blok hardlopen niet uit mijn hoofd was. Ik denk dat op het hoogtepunt ik wel 10 marathons had kunnen lopen en dat het nog niks zou helpen. Niet dat ik überhaupt één marathon zou kunnen lopen maar dat ter zijde. Zoals ik eerder vertelde was ik erg prikkelbaar en had ik eigenlijk nergens zin in. Ik kon ook om de kleinste dingen heel boos worden of juist heel erg verdrietig worden. Ik voelde mij soms echt zo moe dat ik het liefst in bed bleef liggen.

Hulp

Van mijn psycholoog kreeg ik een online programma met uitleg en opdrachten die ik dagelijks/wekelijks kon doen in mijn eigen tijd. En wanneer ik daar behoefte aan had. Wel heel slim dit programma want als je “te lang” niks deed werd je bestookt met emails. Het programma heeft mij ook zeker wel geholpen. Thuis kreeg ik ook veel hulp. Vooral natuurlijk van Meine maar ook van mijn familie en mijn vriendinnen. Ze begrepen het allemaal dat ik even wat minder tijd voor hen zou hebben en mij meer op mezelf moest focussen. We konden toch niet heel veel doen door de lockdown. En na een behoorlijke poos heb ik het toch ook op mijn werk verteld waarmee ik zat. Ik bleef gewoon doorwerken omdat helemaal niks doen het voor mijn idee erger zou maken. Toen ze het op mijn werk wisten heb ik ook vaker een dag vrij genomen, gewoon om bij te tanken. Dit heeft ook echt geholpen toen. Ook op mijn werk waren mijn leidinggevenden erg begripvol, wat ook echt heel fijn was. Tijdens de lockdown of gedeeltelijke lockdown was vooral ook het sporten voor mij een heerlijke uitlaatklep! Dat heeft mij ook echt enorm geholpen.

De deur uit!

Toen de lockdown voorbij was en we weer “naar buiten mochten” ging het al een stuk beter met mij. Ik zat op zeg 60% van mijn oude ik. Omdat ik voor de lockdown erg bezig was met mijn gezondheid en intoleranties leek het mij goed om dit nu weer op te pakken. Ik heb bij centrum de wetering een algeheel onderzoek gedaan. Ze kijken dan ook via electro diagnostiek naar je algehele conditie en niet alleen naar de intoleranties. Hieruit bleek dat ik gewoon geen B12 in mijn lichaam meer had of in elk geval zo weinig dat zij het niet konden vinden. En vitamine D, dat neemt mijn lichaam niet goed op. Ik deed deze test in hartje zomer dus ik zou genoeg vitamine D moeten hebben…niet dus. Als je een tekort hebt van deze twee vitaminen kun je ook last krijgen van dezelfde symptomen als wanneer je last hebt van chronische stress. Het aanvullen van deze vitamine in mijn lichaam doormiddel van supplementen heeft ook echt geholpen. De scherpe randjes van het kribbig zijn gingen eraf en ik kreeg langzaamaan ook meer energie. Ik was echt op de goede weg!

Zwanger

In december bleek ik zwanger en in een klap kon ik doen wat ik voor die tijd nooit echt kon. Dingen loslaten, vooral op mijn werk maar ook in andere dingen om mij heen. Waarschijnlijk dacht mijn lichaam/brein: stress is niet goed voor de baby dus laat los! En dat lukte ik was er bijna! Ik zat toen op 95% denk ik. Tot halverwege de zwangerschap er toch weer wat stress terugkwam en dit gelijk op mn rug ging zitten waardoor ik uiteindelijk bijna niks meer kon. Zie ook: https://dogmomcece.wordpress.com/2021/07/11/zwangerschapskwaaltjes/ .

Nu ik mama ben en weer aan het werk ben merk ik dat ik toch wat bang ben dat ik weer terug ga vallen in die stress. Hoe moet het allemaal? 32 uur werken en een baby en dan ook een groot deel alleen doen. Meine werkt onregelmatig in het OV dus hij is er niet altijd om mij te helpen. Ik ben erg benieuwd hoe dit zich allemaal ontwikkeld. I will keep you posted!

Liefs, Cece 🧡