Cece’s blogs

In mijn vorige blog vertelde ik tussen neus en lippen door, dat ik dicht tegen een burn-out heb aangezeten. Daar wilde ik jullie nu wat meer over vertellen. Hoe het is ontstaan en hoe ik ermee omgegaan ben.

Hoe het begon…

Daarvoor zal ik jullie eerst nog even iets over mijn karakter vertellen. Ik ben een aardige perfectionist, zowel prive als in mijn werk. En ik heb een hoop verantwoordelijkheidsgevoel, ook voor mijn werk. Mijn werk op zich is behoorlijk chaotisch, en dat is iets wat ik normaal echt een van de leukste onderdelen vind van mijn werk, orde creëren in de chaos. Alle puzzelstukjes passend krijgen. Ik ging geen uitdaging uit de weg. En toen kwamen we door Corona thuis te zitten. Gelukkig konden wij wel doorwerken. Al bleek dit achteraf voor mij de grootste uitdaging die ik niet zou gaan winnen.

Contact

In mijn werk als intercedent/ account manager staat contact op nummer één. Zowel persoonlijk (face to face) als telefonisch of via e-mail. Contact met uitzendkrachten, de bedrijven, de recruitmentbureau’s en uiteraard met eigen collega’s. Omdat wij veel met buitenlandse uitzendkrachten werken, moet er veel overlegd worden. Wie regelt wat, hoe kunnen we zus het beste doen of is het zo beter. Je snapt het vast al, met het thuis werken gebeurde dit heel veel telefonisch. Maar ook per mail…wat resulteerde in ruim 80 mailtjes op een dag en dat waren alleen nog maar de mailtjes tussen de collega’s en recruimentbureau’s. Veel bedrijven zochten “nieuwe mensen” omdat hun buitenlandse personeel terug ging naar hun families in hun thuisland, bang dat ze anders voorlopig niet naar huis konden. Dit bleek behoorlijk lastig want Nederlands personeel is in onze sector best lastig te vinden en de buitenlandse krachten “durfde” of konden niet hierheen komen. En met mijn verantwoordelijkheidsgevoel voor mijn werk deed ik zo hard mijn best, alsof ik alleen het bedrijf draaiende moest houden! Wat natuurlijk helemaal niet zo was. Maar dat werd het wel in mijn hoofd. En hoe langer wij thuis zaten hoe erger dit werd. Natuurlijk waren er ook wat “relaxtere” dagen bij maar wanneer je zoveel op je bordje krijgt, of dat nu van buitenaf komt of dat het een stukje van je eigen persoonlijkheid is, of een combi van beide maakt dan niet meer uit.

De ontdekking

Mijn vriend zat in dezelfde periode ook thuis. Hij was nog bezig met zijn omscholing tot buschauffeur. Hij hoefde alleen nog maar zijn rijexamen te doen toen het CBR een week voor zijn examen ook dicht ging! Hij merkte als eerste de veranderingen in mij. Ik werd ontzettend prikkelbaar, chagrijnig zelfs behoorlijk bitchie om de kleinste en gekste dingen. Hij heeft er dan ook op aangedrongen dat ik hulp zou zoeken als in een psycholoog om mee te praten want ik was mezelf niet meer volgens hem. Na een dag werken was ik ook echt kapot! En ik had nergens meer echt zin. Dus heb ik toen het advies van mijn vriend opgevolgd en heb ik contact opgenomen met een psycholoog. Tijdens dat gesprek, wat via een soort FaceTime gedaan werd ivm de lockdown, werd duidelijk dat het voor mij 5 voor 12 was. Oftewel ik was zo gestrest dat ik tegen een burn-out aanzat. Dit was voor mij echt heftig nieuws want, ik ben nooit “ziek” en kan alles aan! En nu blijkt dit niet zo te zijn.

Hoe ik met dit nieuws ben omgegaan en hoe mijn vriend en ik ons leven (tijdelijk) hebben aangepast zal ik jullie de volgende keer vertellen. Anders gaat deze blog wel erg veel op een boek lijken 😅.

Liefs, Cece 🧡